Foto: Elisabeth Waverijn
Foto: Elisabeth Waverijn

10 vragen aan... Aart Slegh

10 vragen aan
In een vorige aflevering stelde Rik van Katwijk Aart Slegh voor als volgende gast. “Hij was tot voor kort ambulancechauffeur en is, denk ik, een bekend gezicht in de Texelse samenleving. Ik heb niet lang met hem gewerkt, maar ik heb hem leren kennen als een heel positief mens met een mooie kijk op het leven.”

Meer over Aart
Aart woont met zijn vrouw en twee kinderen in De Waal. Hij werd geboren in Den Hoorn en had daar een fijne, onbezorgde jeugd. “We zaten er met elf of twaalf kinderen in de klas. We hadden een enorm handwerklokaal en een gymlokaal en leerden figuurzagen, etsen, breien; noem het maar op. Dat is, denk ik, wel de basis geweest voor de handigheden die ik nu nog beheers.” Na bijna achttien jaar op de ambulance te hebben gewerkt is Aart een nieuwe weg ingeslagen en sinds februari heeft hij zijn eigen klusbedrijf.

Op de vrachtwagen
“Toen ik mijn rijbewijs had, kreeg ik de kans als taxichauffeur aan het werk te gaan bij Paul Smidt. Daar deden we ook veel ziekenvervoer. Ik heb er vijf jaar met veel plezier gewerkt. Daarna ben ik als vrachtwagenchauffeur aan het werk gegaan. Mijn vader en mijn grootvader deden dat. Na een half jaar ‘binnenland’ te hebben gereden, ben ik internationaal gaan rijden. Dat heeft me wel een beetje volwassen gemaakt, denk ik. Ik had nog niet veel van de wereld gezien en ineens moet ik het allemaal alleen uitvinden. Ik sprak geen woord Frans, Italiaans of Spaans en het Engels is daar ook niet zo goed, dus je leert jezelf wel redden.”

Herkenbare naam
“Op een gegeven moment was ik drie weekenden in de maand weg en dat was wel een beetje veel. Dus ik wilde iets anders. Ik kwam bij transportbedrijf Bijvoet in Obdam, waar ik al eerder had gesolliciteerd. Dat had ik gedaan bij twaalf bedrijven en er waren er maar drie die hadden gereageerd; van de andere negen had ik niets gehoord. En één van die negen had wel mijn brief bewaard. Ik kwam op gesprek en de directeur zei: ‘Ik heb heel lang gewerkt met een Aart Slegh.’ Hij had met mijn oom gewerkt bij de Melkunie, waar hij eerder de directeur was geweest. Hij vond mijn oom zo’n fantastische vent dat hij mijn brief had bewaard vanwege mijn naam. Daar heb ik drie jaar gereden.”

Geen roze wolk
“Achttien jaar geleden werd onze zoon in het ziekenhuis in Alkmaar geboren, maar had mijn vader vage klachten. Hij voelde z’n neus niet en op zijn been had hij een dooie plek. Toen is hij naar de dokter gegaan en meteen doorverwezen naar de neuroloog. Vijf weken en een dag later is hij overleden. Hij had twee keer eerder kanker gehad en beide malen de strijd gewonnen, maar de derde keer mocht het niet zo zijn. Daarna ben ik een tijdje thuis geweest, ook om mijn moeder te helpen met het regelen van alles. Toen ik weer ging rijden, raadden mijn oudere collega’s mij aan een baantje te zoeken waarbij ik vaker thuis zou zijn. Zij waren ondertussen opa geworden en hadden meer tijd voor de kleinkinderen dan ze in de 25 jaar daarvoor hadden voor hun eigen kinderen. En dat heb ik mijn oren geknoopt. Uiteindelijk ben ik op de ambulance terecht gekomen in 2002. Dat heb ik op drie maanden na achttien jaar gedaan.”

Handig
“Mijn vrouw verhuurt vakantiewoningen en zo ben ik begonnen met het klussen naast mijn werk. In februari heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik fulltime begonnen met mijn eigen klusbedrijf. Voor de buitenwacht misschien een ommekeer, maar voor mij eigenlijk niet omdat ik het er altijd al naast deed.”

Vrijwilligerswerk
“Sinds 1 augustus ben ik vrijwilliger bij de KNRM. Ik heb altijd al vrijwilligerswerk gedaan en vind het fijn dat ik zo iets voor de medemens kan betekenen. Ik vind het soms jammer dat er te weinig mensen zijn die vrijwilligerswerk doen. Ze zijn er wel, maar het zijn altijd dezelfde mensen. Als er meer mensen mee zouden doen, zou de last die we met z’n allen dragen, een stukje kleiner worden.”

Strandgangers
“We hebben een strandhuisje waar we enorm van genieten. Voor ons is dat vijf vierkante meter aan puur paradijs. Je doet de deurtjes open je hoort het ruisen van de zee, neemt een boek mee, meer heb ik niet nodig.”

Mooiste plek op Texel
“De Horsmeertjes vind ik heel bijzonder; het is daar zo stil, maar als je goed luistert hoor je een kakofonie aan vogelgeluiden. De vogels zijn daar zo ontzettend op hun gemak, die voelen daar gewoon nul dreiging. Maar een favoriete plek heb ik niet echt, ik vind heel Texel mooi.”

Kritische noot
“Ik vind de onveiligheid van fietsers hoog op Texel. Ik denk dat de beheerders van de fietspaden daar wel wat meer aandacht aan mogen besteden. En dat kan heel simpel, zoals in Leeuwarden waar je de fietsoversteken diagonaal maakt. Dan zie je als automobilist de fietser aankomen, in plaats van dat die haaks de weg oversteekt. Verder vind ik het heel jammer dat er rond de mountainbikers een negatieve sfeer hangt, ook omdat ik het zelf graag doe. Een paar mensen vergallen het dan voor de grote groep. Terwijl er misschien wel honderd fietsers per dag de Badweg oversteken, wat niet mag, en daar hoor je niets over, maar de mountainbikers worden steeds in een negatief daglicht gesteld. Dat vind ik jammer.”

Volgende gast
“Ria van der Slikke; zij is een van de meest positieve personen die ik ken. En ik denk dat de wereld, en met name Texel, wel wat positiviteit kan gebruiken. Ze kan van alles en doet van alles: zingen, zwemmen, hardlopen, ze bakt lekkere dingen; noem maar op. Ria is een alleskunner en op en top positiviteit daarom wil ik graag het stokje aan haar haar doorgeven.”