Eilanders onder elkaar (35)
Eilanders onder elkaar Wekelijks verzorgen onze redacteuren Elisabeth Waverijn en Henk Cornelissen een column in Texel dit Weekend, in de vorm van een tweespraak tussen twee eilanden. Elisabeth woont op Texel, Henk is Wieringer.Henk,
Nu we dag en nacht bezig zijn met de inrichting van ons nieuwe huisje, komen er allerlei nieuwe levensvragen naar boven. Zoals: hoe zacht moet mijn bed zijn? Wie doet de afwas? Hoe houd ik een plant in leven? Die laatste vraag moet spoedig beantwoord worden, want Prasath kreeg voor zijn verjaardag, je raadt het al, een nieuwe plant. Mijn trackrecord met planten is zo slecht, dat mijn ouders altijd hun hart vasthouden voor ze met vakantie gaan. Als het grootste deel van de planten er nog een beetje netjes bijstaat wanneer ze terugkomen, is dat een hele prestatie. Ik geef ze te weinig water, Prasath geeft ze te veel. Het is geen goede combinatie. Maar de plant de wij hebben gekregen schijnt een makkie te zijn; over een jaar moeten we maar eens kijken hoe we het ervan af hebben gebracht.
Een kind opvoeden is wat dat betreft gemakkelijker. Die van ons geeft zelf nog een beetje aan wat hij nodig heeft. En hij wil alles zelf doen. Lucas kan nu al zinnen met drie woorden maken zoals: “Mama, niet doen.” Wat hij vaak zegt als ik hem ergens mee wil helpen. Hij zegt ook tegen de kat: “Max, niet doen”, als die het eten van de andere poes opeet. Planten water geven vindt Lucas trouwens ook erg leuk. Misschien kunnen we hem daarvoor inschakelen; dan vergeten we het zelf niet.
In het huis moet nog van alles gebeuren. Naast het schilderen moeten bijvoorbeeld een andere aansluiting voor het fornuis en een aansluiting voor de vaatwasser gemaakt worden en dan moet de boel nog geïnstalleerd worden. De regelstress voor al dat soort dingen loopt inmiddels flink op. De vragen: ‘Wonen jullie al in het nieuwe huis?’ en ‘Wanneer gaan jullie dan over?’, worden moeilijk te beantwoorden. Maar ja hè, het hoort erbij en uiteindelijk wordt het wel helemaal zoals wij het willen. Met of zonder levende planten.
Lucas is ook groot fan van liedjes. Hij is nu zover dat hij een heel liedje kan zingen en als trotse ouder wil ik daar natuurlijk wel over opscheppen. Het eerste hele liedje dat hij kon zingen was Sinterklaas kapoentje. Inmiddels kan hij er nog een paar. Nog niet alle woorden zijn te verstaan, maar ik vind het best wel knap dat hij voor zijn tweede al zo veel kan zingen. Het liefst zingt hij liedjes in bad, op de fiets, tijdens het eten en in bed. Het houdt niet op. Wat dat betreft hoop ik dat de nieuwe buren geen last van ons zullen hebben.
Groeten, Elisabeth
Elisabeth,
Een vroegere collega van mij zei ooit: “Onder mijn handen gaan zelfs planten van plastic dood.” Dat zou ook voor mij kunnen gelden, maar gelukkig weet Carolina – haar naam had ik hier nog niet eerder prijsgegeven, geloof ik, maar het moet maar eens – er wel goed mee om te gaan. Je moet elkaar aanvullen in een relatie, het moet niet meer van hetzelfde zijn. Aan de andere kant: zou ik er alleen over gaan, dan onthield ik wel dat je planten af en toe water moet geven. Maar misschien had ik dan net zo gemakkelijk een paar kunstwerken op de vensterbank gezet. Niet zo gezond, natuurlijk. Hoe mooi ze ook mogen staan, kunstwerken geven geen zuurstof af. Hooguit voeden zij de geest, maar aan fotosynthese doen ze niet.
Als jochie kreeg ik bij de ouderlijke woning een perkje van mijn vader, maar daar maakte ik ook niet veel van. Wel had ik bij ons vorige huis een strookje grond langs de schuur ingezaaid met tuinkruiden. Dat leverde wel iets op. Verse salie, bieslook, kervel en peterselie. Het gaf ook wat hilariteit in de familie. Mijn jongste broer, die indertijd met agrarische producten door de Wieringermeer reed, wilde mijn oogst wel naar de grasdrogerij van Wil Hartog brengen, om de overvloedige productie te laten conserveren. Zonder gekheid, de opbrengst was zeer welkom in de keuken. Van kokkerellen houd ik wel.
In tegenstelling tot verhuizen. In een vorige aflevering deed ik een bekentenis over mijn klusallergie. Als ik een spijker in de muur moet slaan, ben ik bang dat het huis gaat bloeden. Zo voelt dat ongeveer. Iedereen om me heen kan het beter. Maar koken doe ik dus wel, op zijn tijd. Voor het geval hier iemand denkt: ‘Wat kan hij nou eigenlijk wél in huis?’ – het is niet enkel lamlendigheid van mijn kant.
Of een kind opvoeden gemakkelijker is dan een plant in leven houden, daarover moeten we het nog maar eens hebben. Die van ons, beiden in de twintig, doen het prima en dat is mooi om te zien. Soms vragen we ons af wat we er nu eigenlijk aan hebben gedaan. Af en toe water geven en nog iets meer. Een beetje richting. Veel voorlezen. Samen naar Rail away kijken. Laten zien wat er allemaal is en kan. In elk geval niet beperken, zolang het maar de goede kant opgaat. Er goed naar kijken. Als Lucas je corrigeert, zou dat kunnen betekenen dat hij moreel besef heeft. En als hij wil zingen, laat hem dat in godsnaam doen, ook als de buren er niet tegen kunnen. Op een dag is hij beroemd en draaien ze hem de hele dag op Spotify. Zo trots als een aap met zeven staarten, omdat ze naast hem mochten wonen.
Groeten, Henk